NLP voor mensen in de zorg
NLP voor mensen in de zorg
‘Op mijn 18e was ik dolblij met mijn keus om verpleegkundige te worden. Op mijn 25e was ik bekaf en een stuk van mijn jeugd kwijt.’
Mijn oude klasgenoten waren nog student of bijna afgestudeerd en genoten van hun vrijheid. Het leven danste onder hun voeten.
Ik danste mee. Alleen: ik moest ‘s morgens weer om half 8 fris in mijn uniform verschijnen, waar zij tot 12 uur in bed konden liggen. Ik danste de pijnlijke gezichten van mij af, de mensen die ongeneeslijk ziek waren, de nare wonden, de gesprekken met mensen die geliefden op het punt stonden kwijt te raken. Kindjes die kansloos op de wereld gezet werden, zien hoe prille ouders hoop hielden en alles deden om er te zijn en te begrijpen wat er gebeurde. Vaak getuige zijn van trauma. Zo goed mogelijk leren omgaan met acute situaties samen met de emoties die daarbij loskomen. Ik zag voor mijn 20e meer dan mijn ouders tot dan toe in een heel leven. Het was eigenlijk te veel, veel te veel.
Toch wende ik eraan. Later combineerde ik het verpleegkundig vak met het opvoeden van mijn kinderen. Goochelen met dienstroosters, vaste crèche dagen, moeite doen om op de hoogte te blijven van alle ontwikkelingen op de afdeling bleek moeilijker toen ik eenmaal part time werkte. Een keer invallen voor een collega zorgde meteen voor een dilemma thuis. Of andersom: een ziek kindje thuis bracht een probleem voor de beschikbaarheid op mijn werk. Een oppas zoeken met pijn in mijn buik, omdat juist dan een oppas een minder fijne optie is. En een dagje thuiswerken is niet mogelijk in de zorg.
‘s Nachts niet dansen, maar mijn kindjes troosten, voeden, verhaaltjes vertellen en extra vroeg op zodat zij een vast ritme konden houden. Met slaaptekort, eeuwig tekort schieten ten opzichte van de hoeveelheid taken thuis en tekort schieten op de afdeling. Dat heet incasseren, leren met stress omgaan, leren geduld te bewaren. Tijdens het werk gesprekstechnieken en motivatietechnieken toepassen bij patiënten, die altijd voor gaan – en terecht!
Daarmee is het werk nog niet klaar, het gaat door met met vragen en belangen van andere disciplines, omgaan met conflictueuze situaties. Positioneren ten opzichte van brommerige doktoren, die ook niet veel geleerd hebben op de school voor ethische communicatie tijdens hun opleiding. Doktoren zijn ook mensen met hoge werkdruk en slaaptekort. Al met al vroeg het veel van mijn inhoudelijke verpleegkundige kennis en vaardigheden. En vooral van mijn weerbaarheid als mens.
Veel verpleegkundigen zijn doeners, doorzetters, harde werkers. Sommigen raken afgestompt door de machinerie van het systeem. Buigen door onder de druk van veranderingen, wisselend management en bezuinigingen. Ze zijn vaak moe en gaan vaak toch door, al dan niet op halve kracht. Het is een mooi vak. Dat vind ik nog steeds. En ik zou het geweldig vinden als verpleegkundigen de kans krijgen zich verder te ontwikkelen tot deskundigen op het gebied van communicatie, tot bemiddelaar bij conflicten en tot experts bij feedback en grenzen stellen. Dat verpleegkundigen voorbeelden worden voor stress management, voor zich zelf en als team. Hoe je met traumatische ervaringen omgaat. Hoe je klachten zoveel mogelijk voorkomt. Hoe de body mind connectie werkt, juist als mensen ziek zijn, en hoe je daarop anticipeert. Wat patiënten terug spiegelen in het zorgproces – wat meer zegt over jezelf als hulpverlener dan over de patiënt. Ik leerde het zo goed en zo kwaad als ik kon met vallen en opstaan.
Krijgen de verpleegkundigen dan geen psychologie of agogie en reflectiemogelijkheden? Het antwoord is ja, dat zit in de opleiding besloten. Helaas veel te oppervlakkig om er steun aan te ontlenen. Bovendien zijn de starters in de zorg vaak zo jong dat zij het belang van deze vakken versus de impact van werken in de zorg, totaal niet overzien.
Mijn loopbaan heeft een hele andere richting gekregen en toch krijg ik dagelijks mensen uit de zorg die coaching nodig hebben en zoeken naar een vervolg voor hun ontwikkeling.
Verpleegkundigen – en alle andere mensen in de zorg – dragen zieken op handen en hebben daar veel voor over. Zij vergeten vaak zichzelf. Logisch, anders zouden het nooit zulke goede hulpverleners zijn.
NLP maakt bewust wat extra nodig en mogelijk is qua leiderschap, communicatie en coach skills. Precies die aspecten die deze beroepsgroep veel minder kwetsbaar kan maken. Het is verfrissend als deze persoonlijke ontwikkeling niet binnen de gebaande paden van de medisch verzorgende opleidingen zou plaats vinden. Deelnemen in een gemêleerde groep, profit en non profit bij elkaar. Leren van elkaars dilemma’s. Inspiratie op doen door verschillende manieren van kijken naar omstandigheden. Dat is goed voor hen, goed voor de patiënten en goed voor de kwaliteit van dienstverlening in ziekenhuizen en verzorgingshuizen.
Dus: ben je verpleegkundige, werk je in de zorg of geef je leiding aan mensen in de zorg en herken je iets van de problematiek? Steek je licht dan op over NLP. Kom naar een informatieavond.
Opgeven kan via de website.