Potje klop

‘Zodra dit allemaal voorbij is, gaan we naar het strand en dan ploegen we met onze blote voeten door de branding, laten onze haren in de war waaien en drinken een biertje in zo’n tent…hoeft niet eens een hippe te zijn’…zei ik tegen haar, waar ik veel ideeën mee uitwissel…

Over de zoom, vallen we stil, als tranen geluid maken, dan tokkelen ze op mijn wimpers.

Die vrijheid die er nu niet is, wat zal ik die straks anders waarderen…
We knikken naar elkaar, we krijgen gewoon een potje klop.
Een pak op onze sodemieter zou mijn vader zeggen.

Misschien is het nodig, ook al spartelen we met z’n allen tegen.
In de stilstand ligt iets nieuws gehuld in een schilletje nietigheid.
Ontzettend nietig, nu de natuur overal op de wereld wonden maakt.
Achteloos raast het over ons stadse landschap met dito gewoonten en hooghartige ideeën over in controle zijn.

Controle, we hebben het niet, waar we het wel dachten te hebben.
Tijd om te bepalen waar we wel invloed op hebben.

Bijvoorbeeld hoe je stress respons reageert en in actie komt of juist lam slaat.
Het potje klop krijgen we allemaal, hoe we ermee omgaan is aan ons.

Wat kunnen we doen met stress regulatie in plaats van het nog hoger op laten laaien.
Een gestresst brein schiet met gemak in egocentrisme, het wil controle houden en over-consumeert snel, terwijl een ontspannen brein kiest voor verbinding  en solidariteit.

Een uitnodiging om nu alvast klaar te staan met de middelen die we wel hebben.
Ruimte houden in ons hart, omdat we snel (na)zorg zullen moeten leveren aan alle soldaten aan het front.

Na dit potje klop zal het waarschijnlijk straks veel beter kloppen.

En die wapperende haren, op m’n blote voeten…door water en zand,
in gedachte ben ik er al..Jij ook?

Als jij zoekende bent hoe je verder kunt:

14 april om 19.30 webinar: Hoe ga je door terwijl alles stil staat

Nieuw: online mini cursus: 1e hulp bij stress